نمیدانید

نمـﮯ ב آنيــــ ـــــ ــــב ؛

وآقـعـاً نـمـﮯ ב آنـيـב چــﮧ لـذتـى בآرב وقـتـﮯ شـآב و سـرخـوش،

בر פֿـيـآبـآכּ قـבم مـﮯ ‏زنـيـב ؛

בر حـآلـﮯ ڪــﮧ בغـבغــﮧ ايـכּ رآ نـב آريـב ڪــﮧ

شـآيـב گـوشـ‏ـﮧ اى از زيـبـآيـﮯ ‏هـآتـآכּ ، پـآڪـ شـבه بـآشـב

و مـجـبـور نـيـسـتـيـב פֿـوב رآ بـآ בلـهـره ، بـه نـزבيـڪ ‏تـريـכּ مـحـل امـכּ بـرسـآنـيـב

تـآ هـر چــﮧ زوב تـر ، زيـبـآيـﮯ פֿـوב رآ ڪـنـتـرل ڪـنـيـב ؛

و زيبايـﮯ از בسـت رفـتـه‏ تـآכּ رآ بـه صـورتـتـآכּ بـآز گرב انـيـد و خـوב رآ جـبـرآכּ ڪـنـيـב .

نـمـﮯ ב آنـيـב ؛ وآقـعـاً نـمـﮯ ב آنـيـد چــﮧ لـذتـﮯ ב آرב

وقـتـﮯ جـولـآنـگـآه نـظـرهـآى نـآپـآڪ و افـڪـآر پـلـيــבمـرב اכּ شـﮫـرتاכּ نيستيـב .

نـمـﮯ ב آنـيـב ؛ وآقـعـاً نـمـﮯ ב آنـيـב چــﮧ لـذتـــــــــى ב آرב

وقـتـﮯ طـعـمــﮧ قـلـــــــآب مـآهـى‏ـگـيـرى شـيـطـــــآכּ

بـرآى بــﮧ בآم انـدآפֿــتـכּ مـرבاכּ شـﮫــر نـيـسـتـيـב .

نـمـﮯ ב انـيـב ؛ وآقـعـاً نـمـﮯ ב آنـيـב چـﮧ لـذتـﮯ ב آرב

وقـتـﮯ مـى ‏بـيـنـﮯ ڪـﮧ مـﮯ ‏تـوآنـى اطـآعـتـــ פֿـב آيـتـــ رآ بـڪـنــﮯ
؛ نـﮧ هـوآيـتـــ رآ .

نـمـﮯ ב آنـيـב ؛ وآقـعـاً نـمـﮯ ב آنـيـב چـﮧ لـذتـى ב آرב ايـכּ حـجـآب!

 

פֿـב آيـآ !
لـذتـم مـב آم بـآב .

سخته

کار سختی نیست
تغییر جایگاه ِ آدمها توی دلت؛
وقتی قرار است یک دوست معمولی
یک هم صحبت گاهی به گاهی
یک رفیق لحظه های خوب
یک دفعه تبدیل بشود به یک دوست صمیمی تر
به یکی که رفیق تمام لحظه هاست
به یکی که بیشتر از بقیه رویش حساب میکنی...

اما
امان از اینکه بخواهی راه ِ رفته را، برگردی؛
.
سختی کار آن وقتی است
که بخواهی
یکی را که عزیز ِ دلت بوده
آرام ِجان لحظه هایت بوده
عزیزِ همیشه و هنوزت بوده
برگردانی و بنشانی در جایگاه یک دوست معمولی؛
- یکی مثل همه -
که گاهی هست و گاهی نیست
که بود و نبودش چندان فرقی نمی کند برای دلت
بودنش البته خوشحالت میکند
اما نبودنش دیگر دردناک نیست...

تلخ میگذرد
این روزها را میگویم
که قرار است
از - تو -
که آرام ِ جان ِ لحظه هایم بوده ای
برای دلم
یک انسان معمولی بسازم...